Ένας Ινδιάνος Ρεμπέτης



Ο τίτλος «Ένας Ινδιάνος Ρεμπέτης» με δυσκόλεψε αρκετά κι αυτό γιατί σ΄αυτό το άρθρο έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε πολλούς «παραμυθένιους» τίτλους όπως: «Το Λευκό Φτερό», «Ο Γιός Της Αλήθειας», «Τσερόκι σε μιάν άλλη ζωή», «Ο μοναδικός Έλληνας Τσερόκι» και δεκάδες άλλους.

Το πρόσωπο που θα σας παρουσιάσω δεν είναι φανταστικό αλλά υπαρκτό. Το ελληνικό του όνομα είναι Νίκος Βερόπουλος. Γεννήθηκε στην Αθήνα κι όπως όλα τα παιδιά εκείνη την εποχή μεγάλωσε παίζοντας στους δρόμους παιχνίδια άγνωστα στα σημερινά παιδιά όπως «Τσιλίκι» ή «Καουμπόϋδες και Ινδιάνους». Γι αυτόν όμως οι Ινδιάνοι ήταν κάτι παραπάνω από παιχνίδι, ήταν ένα παιδικό όνειρο που έγινε όνειρο ζωής και τελικά η ίδια η ζωή του.

Στα δεαοχτώ του χρόνια κερδίζει ένα είδος υποτροφίας και συμμετέχει σ΄ένα πρόγραμμα ανταλλαγής και φιλοξενίας μαθητών μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας. Βρίσκεται έτσι στην Αμερική και η τύχη του χαμογελά μιά και η πολιτεία που θα τον φιλοξενήσει είναι η Νεμπράσκα. Εκεί, σε μιά περιοχή που θεωρείται υποανάπτυχτη, βρίσκεται δίπλα στους ινδιάνικους καταυλισμούς, μιάν ανάσα από τα όνειρά του...

Γυρίζει στην Ελλάδα το 1973 για τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και θέλοντας να μην χαλάσει το χατίρι της οικογένειας (που ήθελε να γίνει κάτι σαν γιατρός ή δικηγόρος) σπουδάζει αργότερα ψυχολογία και δημοσιογραφία στην Γερμανία, γίνεται επίτιμο μέλος του National Geografic, περνάει από την Γαλλία αλλά... η καρδιά του ανήκει στη μουσική και τους Ινδιάνους που τα προβλήματα τους θερίζουν, πιο πολύ σήμερα απ΄όσο στους «πολέμους». Γύρισε λοιπόν κοντά τους, τους έζησε, έμαθε, βοήθησε, έγινε ένας απ΄αυτούς.



Επίσημα το 1984, σε μιά μεγάλη ινδιάνικη τελετή, γίνεται ο πρώτος Έλληνας Τσερόκι και ο τρίτος ξένος παγκόσμια που γινόταν Ινδιάνος (πρώτη περίπτωση το 1860 και δεύτερη το 1900), παίρνοντας σαν δώρο τον Τζερόνιμο, άλογο που του χάρισε ο σοφός Σαμάνος δασκαλός του Γκρίζος Λύκος και τα λευκά φτερά του, σύμβολα του ονόματος που πήρε και της ζωής που έκανε: Το Λευκό Φτερό Στον ΄Ανεμο! «Λευκό» για το χρώμα του, «Φτερό» σαν Ινδιάνος και «΄Ανεμο» για την σαν φτερό στον άνεμο, ταξιδιάρικη ζωή του.

Η δική του προσφορά στην τελετή (μετά από αίτημα τον Ινδιάνων) και αφού πρώτα χόρεψαν τους ινδιάνικους χορούς, ήταν να τους μάθει έναν ελληνικό χορό και έτσι έγινε. Ο Νίκος Βερόπουλος τους έμαθε τον Καλαματιανό κάτω από τους ήχους των τυμπάνων και συγκεκριμένα το παραδοσιακό «Παπάκι». Σήμερα υπάρχει στην Αμερική και χορεύεται από τους Ινδιάνους το «Βήμα Της Πάπιας», ένας ινδιανοποιημένος Καλαματιανός που χορεύεται κανονικά στα 7/8 με πρόσθετες φιγούρες, μαζί με τους άλλους ινδιάνικους χορούς: «Βήμα Του Ελαφιού», «Βήμα Του Λαγού» κ.λ.π.

Αντιγράφω από το βιογραφικό του συνόδευε που σηνόδευε την ποιητική συλλογή του «Λασπόνερα», Νέα Υόρκη 1999:

«Γεννήθηκε τυχαία στην Αθήνα το 1954. Τα είκοσι τελευταία χρόνια ταξιδεύει αδιάκοπα σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη ασκώντας το επάγγελμα του μουσικού. Ιπτάμενος ρεμπέτης της φυλής των Τσερόκι είχε για προσωρινή κατοικία τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Τώρα το ταξίδι συνεχίζεται (όπως πάντα βεβαίως μετά μουσικής). Περισσότερα στοιχεία στην ασφάλεια.»

Αναφέρω επίσης ορισμένες ιδιότητες του Λευκού Φτερού: Επίτιμο μέλος CIN (Counsil of Indian Nations), χορηγός και μέλος της NARF (Native American Rights Fund), ιδριτικό στέλεχος και μέλος του Εθνικού Μουσείου των Ινδιάνων της Αμερικής (National Museum of American Indian) Smithsonian Institution-Washington DC, μέλος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Νέας Υόρκης (American Museum of National History) N.Y., χορηγός και μέλος του Navajo Health Foundation - Arizona, χορηγός και μέλος Tiyospaye / St. Joseph Indian School - S. Dakota, χορηγός του Red Cloud Indian School - S. Dakota, χορηγός της οργάνωσης Running Strong for American Indian Youth - New Mexico, μέλος της Οργάνωσης Φίλων των Zapatistas - San Christobal, Chiapas, μέλος της Greenpeace - Denmark (1982 - 83).

*Περισσότερες πληροφορίες στα αγγλικά, εδώ


* * * * * * *

paradoxologos©2006