Μόνον μάτια

Το σώμα μου , η θερμάστρα, το κρεβάτι
Λικνίζονται απαλά στο σύμπαν
Λαμπερές βολίδες διέρχονται.

Ένα βρέφος, -εγώ σε νηπιακή ηλικία
αιωρείται επάνω από το τραπέζι
Μέσα στο διάφανο σώμα του πετούν πουλιά
Πολιτισμοί ανεγείρονται και καταρρέουν
-«Όλοι οι κόσμοι γεννώνται από το κλάμα μου
Όλοι οι στίχοι που θα γράψης, είναι εδώ»
Λεει και μου προσφέρει ένα μελανοδοχείο
-«Όχι» απαντώ
Και βυθίζοντας την πένα στη νύχτα, γράφω:
«Ποτέ δεν υπήρξαμε ο κόσμος κι εγώ».

Η μελάνη της ανεβαίνει στα δάκτυλά μου
Απλώνεται και εξαφανίζεται βαθμηδόν
Στο χώρο απομένουν δυο μάτια

(Lary Cool)

*******