Στη παγίδα του νού

Ξυπνώ σ΄ ένα δωμάτιο με σκιές

Από το χώρο αναδύονται θεοί και άνθρωποι

Και χλουπ! Τους καταπίνει πάλι

- «Κάνε μου έρωτα»

Ψιθυρίζει μια θεά και μου πιάνει τους όρχεις

- «Που βρίσκομαι» αναρωτιέμαι

- «Στο νου σου» λέει καθώς διαλύεται σε κόκκους

«Αυτός δημιουργεί ό,τι βλέπεις κι ακούς...»


Ακαριαία, ο χώρος κρυσταλλώνεται

Γίνεται συμπαγής υαλόμαζα

Εγκλωβίζοντας για πάντα μορφές και λόγια


Στέκω γυμνός στους τάφους

Στην παλάμη κρατώ μια κρυστάλλινη σφαίρα

- το νου μου

Τα πόδια μου μεταβάλλονται σε μυρμήγκια

Κατέρχομαι βαθιά στους νεκρούς

(Lary Cool)

*******