Τα τρία δαιμόνια

  Έχω αρχίσει να "μεγαλώνω" κι όσοι έχουν κάνει ή κάνουν την εμπειρία θα με καταλάβουν καλύτερα. Τα πολλά ξεθωριάζουν, τα λίγα γίνονται ακόμα λιγότερα και οι υποχρεώσεις σαν την Λερναία Ύδρα που της κόβεις ένα κεφάλι και φυτρώνουν δυό. Ένα ξεροκέφαλο όμως Δαινόνιο επιμένει, κάνοντάς με να θυμώνω, να πεισμώνω, να ξεσυνερίζομαι ανθρώπους και καταστάσεις που από καιρό δεν έπρεπε να με απασχολούν.

  Ο Τσαντίλας - έτσι ονομάζεται το συγκεκριμένο Δαιμόνιο - είναι αλλεργικός απέναντι σε ό,τι "κουλ". Με το που ακούει την καταραμένη λέξη, παρακαλάει το φιλαράκι του το Νευρόσπασμα να τα ισοπεδώσουν όλα, να μην αφήσουν τίποτες όρθιο. Να σου πω εγώ τότε "κουλ", κρυόκωλοι, ε κρυόκωλοι!

  Προχτές βρέθηκα στο Γκελζενκιρχεν. Θα παίζαμε - λέει - μουσική, συμμετέχοντας σε μιά αντιδιαδήλωση στην προγραμματισμένη διαδήλωση των νεοναζί. Ο Τσαντίλας με το φιλαράκι του έμειναν σπίτι. Θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο να τους πάρω μαζί μου. Η κατάσταση ήταν πολύπλοκη και φοβήθηκα πως θα ΄χαναν τον έλεγχο πάλι, με καταστροφικές συνέπειες για τις δημόσιες σχέσεις μου και επομένως το επαγγελματικό μου καλό. Το πρόβλημά τους είναι ασφαλώς ο επώνυμος φασισμός αλλά κυρίως ο ανώνυμος, ο ψεύτης, αυτός που κρύβεται πίσω από την ταμπέλα του αντιφασίστα, του δημοκράτη, του διεθνιστή, του αριστερού, του πολυκουλτουριάρη, του φραγκοφονιά (ευρωφονιά την σήμερον), συμπαθούς ηλιθίου, κουτοπόνηρου ... Τους επώνυμους δεν τους συναναστρέφεται αλλά με τους άλλους μ΄αυτούς που κάθονται δίπλα του υπό μορφήν συναδέλφου, συμπατριώτη, δημάρχου, συμπολίτη, τι θα κάναμε;

  Τέλος πάντων, ευτυχώς ή δυστυχώς τους άφησα σπίτι και απέφυγα τις κακοτοπιές, παίρνοντας μέρος αφιλοκερδώς και με επιφανειακή ηρεμία στο αντιφασιστικό πανηγυράκι των φασιστών με δημοκρατική μάσκα.

  Εκτός των δυό Δαιμόνων μου απουσίαζαν επίσης και οι "μουσικοί του κόσμου" της περιοχής. Δεν τους επέτρεψαν τα δικά τους Δαιμόνια να παρεβρεθούν και να παίξουν χωρίς κατοσταρικάκι.

  Ευτυχώς όμως, έχω κι άλλον ένα μεγάλο Δαίμονα μέσα μου. Η αφεντιά του δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά και μου λέει συνεχώς μαλακίες για να γελάω. Τ όνομά του δεν μπορώ έτσι δημόσια να ξεστομίσω.

_{«Με κατοσταρικάκι βεβαίως κι είν΄ αλλιώς, αλάσσω το βρακί μου σα να ΄μαι ο Μανολιός... χαχα αααααχαχα χουχουουου!
Με κατοσταρικάκι γίνομαι και Ρωμιός, προσφάτως σ΄ένα γάμο βέρος Λιθουανός... ααααχαχαχα ουουουουχου ωωωχχχ έλεος!
Καλά, τι έγινε ρε Κώστα... χαχα χουχα χουχα χα! Το ίδιο τραγουδάκι του κόσμου, το ίδιο του υποκόσμου; Χαχα χουχου χαχα χουχαχα! Θα κατουριστώ απ΄τα γέλια, μπα σε καλό μου... ουουουφ!»}

*******

_{Παραδοξολόγος©2006}